گفتی: باش
شدم
گفتم: حال که به امرت شدم بعد از این چه خواهم شد؟
دستت را بر لبانم گذاشتی و گفتی:س...مپرس
گفتم :چرا؟
گفتی :اکر بگویم وسط قصه که نرسیده قلبت می میرد.آخر تو هنوز عاشق نشده ای
گفتم:پس آخرش را بگو!
گفتی:نه! اگر بگویم نمی کوشی.
گفتم :اگر بعد ها فهمیدم و نکوشیدم چه؟
گفتی:آنوقت خودت مسئول نکوشیدنت هستی
گفتم:خوب حالا چه باید بکنم؟
گفتی:برو! برایت نشانه میفرستم.
گفتم :آذوقه سفرم نمی دهی ؟
گفتی : مقصد اینجاست.تو برای آذوقه جمع کردن می روی
گفتم:خوب مقصد که اینجاست من هم اینجایم! چرا بروم؟
گفتی:آخر تو قلبی داری که بیرنگ است.برو و رنگش کن.سعی کن خوب آنرا نقاشی کنی.تقش دلت نشانی است که میگوید به کجای اینجا خواهی رفت.
گفتم:دلم برایت تنگ میشود!
گفتی :من تو را می بینم.
گفتم:پس من چه؟
گفتی:تو برای همین می روی تا مرا پیدا کنی.
گفتم :راه بی خطر کدام است؟
گفتی :آنجا مادر خطرهاست!
گفتم:سلاحم نمی دهی؟
دستت را بر قلبم گذاشتی و گفتی:همین جاست!
گفتم:یعنی من اینقدر پر بارم؟
گفتی:آری!تو را من آفریدم.
گفتم: نوازشم کن!
گفتی : برو من پیوسته در همین حالم.
دلم میخواست باز چیزی بگویم تا دیرتر بروم اما دیدم که چه زبردستی تو در پاسخ!
پس سجده ات کردم و رفتم...
و آمدم.اینجایم.هنوز آخر قصه ای که تو می دانی را نمی دانم!
و فقط تو را می دانم!!!